300 % energie, succes en onzekerheid
MIJN VERHAAL
Nietsvermoedend stond ik als 26-jarige vrolijk in mijn studio in het leukste straatje van Eindhoven de afwas te doen. Tot het bord ineens in de wasbak viel…
Ik schrok, keek naar mijn handen en besefte dat het gevoel voor even weg was. Dit was echt niet meer ok. Ik, die bijna nooit huilde, was de laatste tijd snel emotioneel en had een vreemde kuch ontwikkeld waarbij de arts lichamelijk niets vreemds kon vinden. Ik was moe en overzag de werkdruk niet meer.
Mijn leven toen
In die periode was mijn relatie net over en was ik gestart met de GZ-opleiding in een nieuwe organisatie in een andersoortige functie en doelgroep. En alsof dat nog niet pittig genoeg was, werkte ik voor mijn plezier om het weekend in de kroeg. Want ja, dat had ik altijd nog gewild.
De weekenden dat ik vrij was, ging ik met mijn koffertje rechtstreeks vanuit werk naar het vliegveld, om na een citytrip met vrienden maandagmorgen na de vroegste vlucht weer met mijn koffertje op werk binnen te rollen. ‘Hoe was Praag?’, vroegen mijn collega’s. Ik moest dan even schakelen, want ik kwam net terug uit Istanbul. Ze liepen twee weken ‘achter’ en Praag leek al lang geleden.
Vermoeiend, vind ik ook nu… maar niet voor iemand die gewend was 300 procent energie te hebben en alles uit het leven te halen. Stilzitten kon ik moeilijk, vond ik stiekem ook ‘suf’.
En natuurlijk was ik perfectionistisch. Mijn collega grapte dat je dan eigenlijk onzeker bent, waar ik het toen niet mee eens was. Ik had immers zelfvertrouwen, veel ging me gemakkelijk af, ik durfde alles aan te pakken wat op mijn pad kwam. Anderen noemden me succesvol en een sterke vrouw. En zo voelde ik me ook. Tot dat punt…
In die periode leerde ik mijn onzekerheid op werk niet meer onbewust weg te stoppen. Extra voorbereiden en extra redbull, het hielp me niet meer om complexe situaties op werk te overwinnen… Ik had niet altijd controle. Wat voelde ik me kwetsbaar, een gevoel wat nieuw voor me was.
Gelukkig kreeg ik hulp van mijn supervisor en collega’s om meer stil te staan bij mijn gevoel, keuzes te maken en niet harder te gaan werken. Bij een fysiotherapeut leerde ik ontspannen… Onthaasten werd dan ook mijn doel voor mijn backpackreis.
Jaren later…
Een nieuwe nóg complexere organisatie, een nieuwe nóg zwaardere opleiding, een nieuwe nóg pittigere doelgroep, maar hetzelfde oude karakter… Ik liep opnieuw tegen de lamp.
Mijn chaotische, wat structuurloze brein, mijn hoge verantwoordelijkheidsgevoel, het altijd klaar staan voor anderen, moeilijk mijn grenzen voelen, de behoefte aan prikkels en uitdaging, bang zijn om fouten te maken, de hoge eisen die ik aan mezelf stel… ingrediënten voor een mooi recept van overspannenheid.
Ik gaf wel grenzen aan op werk maar daar was geen ruimte voor, we zaten financieel in zwaar weer. Ik voelde me alleen staan.
Hoewel ik nooit thuis gezeten heb, waren mijn klachten wel echt serieus ernstig. Me in de war voelen, vergeetachtig, je hartslag die ineens overuren maakt, een hoofd alsof je onder water zit.
Als ik het vertelde aan mensen, werd ik moeilijk geloofd. Dat was misschien nog wel het zwaarste. Mijn omgeving zag het niet aan me. Ook al huilde ik vaker dan ik wilde in bijzijn van anderen, tegelijkertijd en desondanks bleef ik oprecht vrolijk en energiek. Ze hadden altijd vertrouwen in mijn kunnen, maar voor mij was het jasje soms een maatje te groot.
Mijn lichaam remt me letterlijk af… iets wat me zelf moeilijk lukt.
Ik heb geleerd meer naar mijn lichaam te luisteren en zuinig te zijn op dit kostbare en zo ingenieuze bezit. Echt te voelen wat ik wil en niet op alle kansen ingaan ‘omdat het kan’. Op tijd rust te pakken. Onzekerheid te verdragen. Me kwetsbaar op te stellen naar anderen. Te vertrouwen op mijn manier. Minder aan verwachtingen van anderen (of wat ik dénk dat anderen verwachten) te voldoen. Steun te zoeken bij mensen die me in het werk meer holding kunnen geven. Te erkennen dat bepaalde organisatorische structuren niet bij mij passen. Dat ik niet alle doelgroepen leuk hoef te vinden. Dat niet alle therapiestromingen bij mij hoeven te horen. Dat ik uniek ben in mijn stijl en dat dit juist een gave is. Dat fouten maken mag (en ik negeer nu even dat stemmetje in mijn hoofd 
)
12 jaar en vele afwas verder…
Vanuit mijn enthousiasme en ambitie stap ik nog bijna dagelijks uit mijn comfortzone. Wat me de mooiste dingen brengt… en tegelijkertijd nieuwe onzekerheid. Het blijft dan ook een valkuil. Maar die klachten, die heb ik achter me gelaten. Ik sta meer in contact met mijn gevoel.
En dat afwasbord? Dat laat ik bewúst zelf lekker los… in de vaatwasser.
Bregje, 2021
