Deel één van de reeks ‘De kracht van visualiseren‘
In deze reeks neem ik je mee in sessies die echt hebben plaatsgevonden. De verhalen zijn op waarheid gebaseerd.
De namen zijn gefingeerd.
Zondagmorgen. Samen aan de ontbijttafel. Ze hebben zin in een eitje. Er blijkt er nog maar één te zijn. ‘Neem jij hem maar’, zegt Sandra als vanzelf tegen haar vriend. Ondertussen is ze wel enigszins geïrriteerd dat hij hem dan ook néemt. Niet dat ze het erg vindt, ze vindt het fijn om lief voor anderen te zijn. Ze gunt het hem. Maar denkt hij wel eens aan haar? Hij vráagt het niet eens!
Sandra is na een burn-out weer aan het herstellen. Als een klant haar vraagt vandaag een opdracht te doen, schiet ze in de paniek. Ze wil het direct uitvoeren, maar heeft voor een ander project dan geen tijd meer. Nee zeggen roept sterke schuldgevoelens op. Ze piekert, krijgt hoofdpijn en kan zich niet meer focussen.
Aan de coachtafel
Een visualisatie op deze paniek brengt ons naar een situatie waarin ze vier jaar oud was en met straf op haar bed zat. Ze is verdrietig maar ook boos op haar vader. Ze voelt zich daardoor een slecht kind, wat tot schuldgevoelens leidt. Eén van de voorbeelden waarbij ze onbewust geleerd heeft dat haar eigen behoefte niet goed was. Om haar eigen gevoelens aan de kant te zetten. Zich te voegen naar de ander om schuldgevoel te voorkomen.
We stappen in het beeld en gaan aan de slag. Het erkennen van haar gevoelens als klein meisje, zorgt voor ruimte en compassie naar zichzelf. Dat ze begrepen wordt waarom ze zo boos was, laat haar voelen dat haar behoeften ok zijn.
Nu ze zich bewust is van haar patroon, blijkt het zich in vele situaties voor te doen. ‘Ik lijk wel een moeder Teresa!’, roept ze lachend uit. Steeds klaar staan voor anderen. Zich flexibel opstellen. Zichzelf ‘opofferen’. Zo zijn anderen zich er ook niet bewust van dat je misschien iets anders zou willen.
Veranderingen
Die burn-out heeft niet alleen maar ontspanning gebracht. Sandra zegt nu vaker nee. Of biedt een alternatief. Ze plant taken rondom die van haarzelf in plaats van andersom. Geeft vaker aan wat zij zou willen. En kiest met momenten ook voor zichzelf. Schuldgevoelens kan zij nu beter verdragen. Verdwijnen steeds meer naar de achtergrond. Ze vóelt wat ze nodig heeft. Ze houdt meer tijd over. Ze merkt dat anderen dan ook prima rekening houden met haar.
Zondagmorgen. Zin in een croissantje. Wéér nog maar eentje over. Tellen leer je níet bij de coach. ‘Daar had ik nou echt zin in’, zegt Sandra tegen haar vriend. En wat blijkt? Haar vriend gaat spontaan extra croissantjes halen, en komt terug met nog verse jus ook.
Dit blog is ook gepubliceerd in FEEM magazine