Deel drie van de reeks ‘De kracht van visualiseren’
In deze reeks neem ik je mee in sessies die echt hebben plaatsgevonden. De verhalen zijn op waarheid gebaseerd.
De namen zijn gefingeerd.
Ze kijkt de klas in met 30 kinderen. Moe van de hectische ochtend, de leerlingen zijn onrustig en er moet nog een hoop gedaan worden. Eén van de jongens stelt een vraag en neemt geen genoegen met haar antwoord. Sterker nog, hij gaat er tegen in en daagt uit. Ze krijgt het warm, haar nek spant aan en haar hartslag gaat omhoog. ‘Ze nemen me niet serieus. Ik ben een slechte docent als ik geen orde kan houden’. Hij gaat door tot voor haar de maat vol is. Na haar felle reactie bindt hij in… Ze kan wel door de grond zakken. Schaamte over dat ze haar boosheid niet onder controle heeft.
Julie werkt sinds een jaar op een basisschool. Ze is een spontane en enthousiaste vrouw. Met een lief karakter en veel humor. Kinderen zijn dol op haar. En toch… ze schrikt soms van haar uitbarstingen. Ze heeft dan het gevoel geen controle te hebben. Ze voelt zich dan zo machteloos. Thuis moeten haar zoontjes het soms ook ontgelden.
We zoomen in op de gevoelens in haar lichaam. Vanuit daar komen verschillende situaties van vroeger op. Haar vader die soms plots boos kon worden. Haar grootste angst is om hierin te veel op hem te lijken. Visualiserend kan Julie nu als volwassene de kleine Julie van toen in gedachten geven wat ze als kind zo gemist heeft. Tegelijkertijd kan ze zich nu beter voorstellen wat er speelde bij haar vader. En hoe hij dit anders had kunnen aanpakken. Dit sterkt haar als moeder. Het voorbeeld dat ze zo gemist heeft, doordat zij haar eigen moeder al vroeg verloren had.
En er is meer. De machteloosheid brengt ons naar een sociale situatie als kind waarin ze niet uit haar woorden kwam. Ze voelt zich weer alsof ze zo klein is als toen. Door de kleine Julie serieus te nemen, de ruimte te geven en gerust te stellen, zakt haar spanning. We spreken de anderen aan op wat ze haar hadden moeten bieden door oog te hebben voor wat ze nodig had. Dit geeft Julie het gevoel dat ze niet alleen staat, en ertoe doet. Ook als ze niet meteen uit haar woorden komt.
Vanuit hier kan Julie zelf bedenken wat ze nodig heeft op werk. Vooraf meer rust creëren voor zichzelf en de kinderen. Minder eisen stellen aan zichzelf. Bepaalde thema’s die spelen bij kinderen meer de ruimte geven in plaats van af te kappen. Zich inleven in hen. Soms even meebewegen of humor gebruiken. Wat is erg en moet begrensd worden, en wat kan genegeerd worden.
De lessen die volgen zijn meer ontspannen. Julie kan de coach in plaats van de politieagent zijn. Thuis zegt haar oudste zoon spontaan ‘Mam, we hebben al twee weken geen ruzie gemaakt!’.
‘s Ochtends, gehaast voordat ze naar werk moet… Haar jongste zoontje treuzelt. Hij wil zijn schoenen niet aan doen. ‘Ik wil niet naar de crèche, ik wil thuis blijven’ stribbelt hij tegen. Ze voelt de spanning oplopen… En dan… stelt ze ‘de kleine Julie in zichzelf’ gerust. Ze kan weer ademhalen. Ze gaat in op wat haar zoon zo dwars zit. Ze moet lachen om het kunstje dat hij toont. Met plezier trekt hij direct zijn schoenen aan. Ze geeft haar acrobaatje een knuffel.
Op weg naar buiten smelt ze als zijn kleine handje de hare vastpakt…
Meer ontspannen staat ze weer voor de klas. Diezelfde jongen neemt opnieuw geen genoegen met haar antwoord en laat bozig merken dat hij het ergens niet mee eens is. Julie haalt diep adem, en vraagt hem hoe hij er naar kijkt. Na een compliment over zijn goede kritische blik, vraagt Julie hoe de anderen over dit thema denken. Een mooie discussie ontstaat. Soms leren we meer, als je even van je programma afwijkt…
Dit blog is ook gepubliceerd op FEEM Magazine